پارک دانشجو

داستان پارک دانشجو نوشته «سيد مهدي شجاعي »

لازم به توضيح است که سيد مهدي شجاعي اين داستان را در شماره 12 مجله نيستان در سال 75 چاپ نمود که به ذائقه مسئولان دانشگاه آزاد خوش نيامد و کار به دادگاه و سرانجام توقيف نشريه انجاميد .

دست بلند کرد و ظريف و دخترانه گفت : پارک دانشجو .

نگه داشتم . مانتو کرم روشن پوشيده بود با روسري ژرژت قهوه اي . موهاي مش کرده زيتوني اش به اندازه يک کف دست از روسري بيرون بود و به سمت بالا خميده بود . کلاسوري در دست داشت و عينک تيره اي که حالا وقت غروب ديگر به کارش نمي آمد .وقتي سوار شد يک دکمه ديگر  مانتويش را هم از پايين باز کرد که راحتتر بنشيند و احتمالا استرچ سرخابي اش را هم بيشتر به رخ بکشد و گفت :لطف کردين.

گفتم : خواهش مي کنم . البته من پارک دانشجو نمي رم ولي تا ....

ادامه داستان رو میتونید در ادامه ی مطلب بخونید

فقط نظر یادتون نره

ادامه نوشته

یا صاحب الزمان!

می جویمت

           چنان که لب تشنه

                             آب را

                                               می خواهمت

                                                                 چنان که تن خسته

                                                                                            خواب را

میلاد امام رضا علیه السلام را به همه ی شیعیان تبریک عرض می کنم

امانتداری

عبدالرحمن پسر سيابه مى گويد:
هنگمى كه پدرم از دنيا رفت ، يكى از دوستانش به در خانه ما آمد. پيش او رفتم . مرا تسليت داد و گفت :
- عبدالرحمن ! آيا پدرت چيزى از خود بجاى گذاشته ؟
گفتم : نه !
در اين وقت كيسه اى كه هزار درهم در آن بود به من داد و گفت :
- اين پول به عنوان امانت نزد تو باشد و آن را براى خود سرمايه اى قرار بده و سود آن را به مصرف احتياجات خود برسان ، اصل پول را به من برگردان .
من با خوشحالى نزد مادرم رفتم و جريان را به او خبر دادم . شب كه شد پيش يكى از دوستان پدرم رفتم . او برايم مقدارى قماش خريد و مغازه اى برايم تهيه كرد و من در آنجا به كسب و كار مشغول شدم و خداوند هم بركت داد و روزى زيادى نصيب من فرمود. تا اينكه موسم حج فرا رسيد. به دلم افتاد به زيارت خانه خدا بروم . اول نزد مادرم رفته و گفتم مايلم به حج بروم . مادرم گفت :
- اگر چنين تصميمى دارى ، پول فلانى را بده . سپس به مكه برو. من آن پول را آماده كردم و به آن مرد دادم . چنان خوشحال شد كه انگار پول راه به او بخشيده ام . چرا كه انتظار پرداخت آن را نداشت .
آن گاه به من گفت : شايد اين پول كم بود كه برگرداندى . اگر چنين است بيشتر به تو بدهم .
گفت : نه ! دلم مى خواهد به مكه بروم از اين رو مايل بودم اول امانت شما را به شما بازگردانم .
بعد از آن به مكه رفتم . پس از انجام اعمال حج به مدينه بازگشتم و به همراه عده اى خدمت امام صادق عليه السلام رسيدم . چون من جوان و كم سن و سال بودم در آخر مجلس نشستم . هر يك از مردم سؤ الى مى كردند و حضرت جواب مى دادند. همين كه مجلس خلوت شد، نزديك رفتم . فرمود: كارى داشتى ؟
عرض كردم : فدايت شوم ! من عبدالرحمن پسر سيابه هستم .
فرمود: حال پدرت چگونه است ؟
عرض كردم : از دنيا رفت !
امام صادق عليه السلام خيلى افسرده شد و براى او طلب رحمت كرد و سپس فرمود: آيا از مال دنيا به جاى گذاشته است ؟
گفتم : نه ! چيزى از خود به جاى نگذاشته است .
فرمود: پس چگونه به حج رفتى ؟
من داستان رفيق پدرم و هزار درهم را كه من داده بودم به عرض حضرت رساندم . امام عليه السلام مهلت نداد سخنم را تمام كنم . در ميان سخنم پرسيد:
- هزار درهم پول آن مرد را چه كردى ؟
عرض كردم : به صاحبش رد كردم .
فرمود: آفرين ! كار خوبى كردى . آن گاه فرمود:
- مى خواهى تو را سفارش و نصيحتى كنم ؟
عرض كردم : آرى !
امام عليه السلام فرمود: ((عليك بصدق الحديث و اداء الامانة ...))
((همواره راستگو و امانتدار باش ...)) اگر به اين وصيت عمل كنى ، در اموال مردم شريك خواهى شد. در اين هنگام ميان انگشتان خود را جمع كرد و فرمود:
- اين چنين شريك آنها مى شوى .
عبدالرحمن مى گويد: من سفارش آن حضرت را مراعات نموده و عمل كردم . در نتيجه وضع ماليم خوب شد و بجايى رسيد كه در يك سال سيصد هزار درهم زكات پرداختم .

دعا